Στον οντά με τα κυδώνια..

Οι κυδωνιές στον τόπο μας ήταν και είναι η οπισθοφυλακή της ομορφιάς που αντιστέκεται στην ψυχρή και ανελέητη βαρβαρότητα του χειμώνα.
Σε ένα τοπίο γυμνό και γκρίζο, μες της χαμηλής ζωής τα ψιθυρίσματα, οι κυδωνιές είτε ξαρματωμένες από φυλλωσιά,που σκότωσαν ο βοριάς και οι βροχές, είτε σκεπασμένες με το λευκό σεντόνι του χιονιού, κρύβουν τους χρυσοκίτρινους καρπούς έχοντας φευγάτες συντροφιές των πουλιών στα κλαριά τους...

Στους οντάδες του χωριού μας, κάθε φορά που ζούσες για λίγες ώρες εκεί μέσα, έμοιαζε ο καιρός ν΄αλλάζει ρυθμό και φτερά, νόμιζες πως έπαιρνε ζωή μια λεπτόχαρη τακτοποίηση απ΄τη μεθυστική ωρίμανση που έστελναν τα κυδώνια.
Τα κυδώνια είτε πάνω στο τραπέζι, είτε κρυμμένα στο σεντούκι, ή πάνω στο τζάκι, συνόδευαν -νόμιζες- σαν μουσική επένδυση τα ψιθυρίσματα που έστελναν τα πράγματα τριγύρω, που γέμιζαν τον οντά, τα σκεπάσματα, οι βελέντζες, τα κιλίμια, τα σαΐσματα, οι φωτογραφίες. Μια χαρούμενη ανοιχτόκαρδη γωνιά, με ησυχία ιερού χώρου, σαν καταφύγιο ειδωλολατρίας..

(Χρ. Τσιγκούλης, απόσπασμα δημοσίευσης στα "Καντσιώτικα")