Κοντά στην πλατεία του χωριού δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που κτίστηκε το 1875 στη θέση παλαιότερης που κατέρρευσε από το βάρος της λίθινης σκεπής της. Ο ναός είναι τρίκλιτη βασιλική και υπεύθυνος για την κατασκευή του ήταν ο Ευάγγελος Κωτα Τζάμος.
Το κωδωνοστάσιο του ναού είναι φιλοτεχνημένο το 1929 από τον φημισμένο λιθοξόο και αρχιτέκτονα Γεώργιο Βράγκα. Εξαιρετικής αισθητικής και στολισμένο με έγχρωμα λιθανάγλυφα, σε ένθετη επιγραφή φέρει μήνυμα και την υπογραφή του κατασκευαστή του: " ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ 16 ΙΟΥΝ 1929 ΕΡΓΟΝ Γ. ΒΡΑΓΚΑ".
Ο λαϊκός γλύπτης Γ. Βράγκας συνήθιζε να στολίζει τα έργα του με λιθανάγλυφα.
Το σχολείο του οικισμού κτίστηκε το 1900. Σήμερα δεν λειτουργεί όπως στα περισσότερα χωριά της περιοχής αλλά στέκει για να θυμίζει τη φιλομάθεια και την διάθεση για καλλιέπεια των κατοίκων της Μαέρης.
Πεντακόσια μέτρα νότια του Δασυλλίου βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Κτίστηκε το 1920 στη θέση παλαιότερης, από τον Δασυλλιώτη κάλφα Γεώργιο Τζάμο και οι εικόνες του τέμπλου αγιογραφήθηκαν από μοναχούς της Σκήτης της Αγίας Άννας από το Αγ. Όρος. Η εικόνα της Αγίας θεωρείται θαυματουργή και πολλές ιστορίες και θρύλοι πλέκονται γύρω της.. Μια από αυτές τις ιστορίες μιλάει για την επέμβαση της Αγίας κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας Ναουσαίων κοριτσιών που προορίζονταν για τον Αλή Πασά. Τα κορίτσια ξέφυγαν από τους αρβανίτες απαγωγείς τους και εκείνοι θυμωμένοι πυροβόλησαν την εικόνα της Αγίας Παρασκευής και έβαλαν φωτιά στο ναό. Η Αγία τότε εμφανίστηκε κάνοντας τους να μετανοήσουν, να σβήσουν τη φωτιά και να της αφιερώσουν τις φουστανέλες τους. Το αίσιο τέλος της περιπέτειας θέλει τα κορίτσια από τη Νάουσα να στέλνουν αφιέρωμα στην Αγία Παρασκευή δυο στεφάνια από ασήμι με χαραγμένα τα ονόματα τους ...
Το χωριό γιορτάζει κάθε χρόνο τη μνήμη της Αγίας παρασκευής στις 26 Ιουλίου.
Οι νέοι του χωριού διατηρούν με κέφι την παράδοση..
Σε πολλές εκκλησιές της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου, της Αγιά Παρασκευής, η ιστορία ενός ελαφιού συνοδεύει τη γιορτή που ακολουθεί τη θεία λειτουργία: Στο Δασύλλιο Γρεβενών ένα ελάφι, ανήμερα της γιορτής της Αγίας, ερχόταν πάντα τα παλαιότερα χρόνια στο δασάκι της εκκλησίας και περίμενε να θυσιαστεί. Το έστελνε η Αγία και με το κρέας του γινότανε μεγάλο τραπέζι σε χωριανούς και ξένους που ξενυχτούσαν από βραδύς κάτω από τα τεράστια βαλανόδεντρα, για να πάνε νωρίς το πρωί στη λειτουργία. Μια μέρα, το ελάφι άργησε. Και όταν ήρθε, είδαν πως ήταν κουτσό και άσθμαινε. Οι κάτοικοι το θυσίασαν αμέσως, χωρίς να το αφήσουν πρώτα να ξεκουραστεί. Θύμωσε τότε η Αγία ως άλλη θεά Άρτεμη και έκτοτε δεν ξανάστειλε ελάφι.. Μα οι Μαγεριώτες, από τότε φτιάχνουν κάθε χρόνο δυο πεντανόστιμα φαγητά, σε τεράστια καζάνια και προσκαλούν στο τραπέζι κάθε ξένο που τυχαίνει να λειτουργηθεί μαζί τους. Τα πιάτα που σερβίρουν το φαγητό τα λένε πιάτα της Αγια-Παρασκευής και δεν τα χρησιμοποιούν παρά μόνο εκείνη τη μέρα...
Κοντά στο Δασύλλιο στο δρόμο που οδηγεί προς Καλλονή γεφυρώνει το Μαγεριώτικο ποτάμι ένα υπέροχο μονότοξο πετρογέφυρο. Την εικόνα συμπληρώνει η "δέση" πίσω του δημιουργώντας τοπίο μεγάλης ομορφιάς.. Το γεφύρι κατασκευάστηκε το 1910 και είναι γνωστό για το ιδιωτικό συμφωνητικό που αφορά την κατασκευή του και που σώζεται έως σήμερα: "Δια του παρόντος εγγράφου δηλούται, οτι μεταξύ των υποσημειουμένων αντιπροσώπων της κοινότητος Μαέρης και του εκ Ζουπανίου εργολάβου κ. Νικολάου Μπαμπαλή και κ. Παύλου Μούρτζιου συνεβάλοντο τα ακόλουθα. Α. Οι εν λόγω κύριοι αναλαμβάνουσι την οικοδομήν λιθίνης γεφύρας ασβεστοκτίστου επί του μεταξύ των κοινοτήτων Μαέρης και Λιουντζίου διερχομένου παραποτάμου του Αλιάκμονος, υποχρεούμενοι να εργασθώσιν ευσυωειδήτως μέχρι τελείας αποπερατώσεως του έργου, ούτινος το σχεδιογράφημα εχάραξεν ο εκ λιβοχόβου κ. Γεώργιος Ζούφας, εις ον και η περί την ακριβή αυτού εφαρμογήν εποπτεία ανατίθεται. Β. Υποχρεούνται προσέτι να κατασκευάσωσι και τοποθετήσωσι το εκ ξύλων πρώστυπον της γέφυρας (καλούπια)..." Εν Μαέρη τη 4η Ιουλίου 1910"
Στο Δασύλλιο συναντήσαμε ένα παλιό μπακάλικο του 1909 σήμερα χρησιμοποιείται ως κατοικία.
Φιλόξενες αυλές, λιθανάγλυφα, σύμβολα και αποδείξεις της τέχνης των μαστόρων της πέτρας, αλλά και σπίτια πιασμένα στα δίχτυα του χρόνου..
