Μονοπάτια της πέτρας: Το χρώμα στην αρχιτεκτονική των πέτρινων σπιτιών

Κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, στην επαρχιακή χώρα το χρώμα εφαρμόσθηκε εκτενώς στο εσωτερικό των σπιτιών, σε ξύλινα κουφώματα και σε αυλόπορτες. Τα υλικά και τα χρώματα βαφής των τοίχων και των επιφανειών έγιναν οικονομικώς προσβάσιμα σε όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι κουρασμένοι ίσως από την εκτενή εφαρμογή του ξύλου και της πέτρας αναζήτησαν τη χαρά των χρωμάτων.
Τα νέα υλικά όπως η λαδομπογιά προσέφεραν ένα ακόμη πλεονέκτημα. Οι επιφάνειες έγιναν λείες και εύκολες στην καθαριότητα, κάτι που έως τότε δεν ήταν δυνατό αφού χρησιμοποιούνταν φυσικά υλικά με μεγάλη απορροφητικότητα.
Στο εσωτερικό των παλιών πέτρινων σπιτιών εφαρμόστηκαν υδροχρώματα στους τοίχους και λαδομπογιές σε μεσάντρες, σε ξύλινες οροφές, σε καμαρόπορτες ακόμη και σε χρηστικά αντικείμενα όπως τραπέζια, καρέκλες, κεφαλάρια κρεβατιών κλπ.
Το χρώμα μπήκε ακόμη και σε τέμπλα εκκλησιών, σε ξυλόγλυπτους δεσποτικούς θρόνους, σε άμβωνες κλπ.
Στους τοίχους των δημόσιων κτιρίων, (κοινότητες και σχολεία) σε καταστήματα και συχνά σε πολλά σπίτια, συναντάμε συνδυασμούς χρωμάτων εξαιρετικής αισθητικής με πρωταγωνιστές πολλές απαλές ή ζωηρότερες αποχρώσεις του μπλε, του γαλάζιου, συχνά έντονου τυρκουάζ, πράσινου, αλλά δεν λείπουν και οι θερμές αποχρώσεις του μπορντώ και του ροζ.
Όλη η χρωματική παλέτα που χρησιμοποιήθηκε στο νεοκλασικισμό, εφαρμόστηκε με επιτυχία στους αυστηρούς πέτρινους όγκους των σπιτιών από εμπειροτέχνες, παραδίδοντας μαθήματα αισθητικής και ζωγραφίζοντας έτσι ύμνους στη χαρά της ζωής...!
Σήμερα, αρκετές δεκαετίες μετά, οι νέοι ιδιοκτήτες των πέτρινων σπιτιών της επαρχίας, τα ανακαίνισαν, αντικατέστησαν τα ζωηρά χρώματα με θλιβερές αποχρώσεις του μπεζ και του καφέ και μετέφεραν σ΄αυτά όλη τη σύγχρονη μικροαστική και πληκτική αισθητική...